runąć

runąć {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. dk IVa, runąćnę, runąćnie, ruń, runąćnął, runąćnęli {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'gwałtownie, całym ciężarem, przewrócić się, upaść, spaść bezwładnie w dół ze znacznej wysokości': {{/stl_7}}{{stl_10}}Potknął się i runął na chodnik. Runęło stare drzewo. Runąć z rusztowania, w przepaść. Samolot runął na ziemię. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'zwalić się, rozpaść się pod własnym ciężarem; zawalić się, rozpaść się w gruzy': {{/stl_7}}{{stl_10}}Runął wadliwie zaprojektowany wieżowiec. Runął strop, balkon. Runęło rusztowanie. Dom runął w gruzy. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'nie udać się, ponieść klęskę; zawalić się, lec w gruzach': {{/stl_7}}{{stl_10}}Runęły wszystkie plany. Runęło imperium. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_7}}'gwałtownie, z impetem zerwać się i ruszyć pędem w jakimś kierunku; rzucić się, uderzyć na kogoś, na coś': {{/stl_7}}{{stl_10}}Spłoszone stado runęło w las. Tłum runął do wyjścia. Runął na przeciwnika. Nawałnica runęła na okręty. Na miasto runęła lawina ognia. Sokół złożył skrzydła i runął na zdobycz. {{/stl_10}}